دسته: نقد فیلم

فیلم هیچ‌گاه مستقیما به سیاست نمی‌پردازد، اما از دریچه آنچه در زندگی شخصیت‌های داستانش می‌گذرد، گاهی بی‌واسطه و ناگهان به آن نگاه می‌کند و بی‌پرده درباره‌اش سخن می‌گوید.

فرض کنید دری به تخته‌ای می‌خورد و پدر معتاد داستان با تقاضای فرزندان برای دسترسی به دارایی‌های رهایی‌بخش موافقت می‌کرد یا آن‌ها به هر طریق دیگری به این دارایی‌ دست پیدا می‌کردند، در این صورت سرانجام داستان چه می‌شود؟ آیا جز این بود که دارایی‌ها را دودستی در اختیار بسازفروش قرار می‌دادند؟!

فیلم اگرچه ماهیتی آخرالزمانی دارد، اما مشاهده حیوانات خانگیِ وابسته به انسان در شدیدترین و بی‌رحم‌ترین حالت طبیعت – بدون حضور انسان – نوعی حس شروع را نیز در پایان آن نوید می‌دهد.

فیلم به اندازه‌ای ضعیف است که اگر حتی با انتظاری حداقلی وارد سینما شوید، شدت ضعف فیلم همچنان شما را غافلگیر می‌کند.

کسی که سراغ تماشای مستندی درباره یک نقاش آمده اساسا چنین درک معیوبی از هنر ندارد.

هر چه فکر می‌کنم هیچ نکته مثبتی پیدا نمی‌کنم. به زحمت بتوان آن را حتی یک فیلم متوسط دانست. ویژگی بارز آن ارائه تصویری فاسد و خراب از روسیه است.